Weer echt jezelf zijn!
Je sprak met mij over je problemen, deelde je frustraties en voelde je niet fijn. Ik luisterde naar je, gaf je aandacht, maar het er over praten verstevigde jouw pijn.
Er was iets anders nodig, want de spanning ging maar niet uit je lijf. Je sloot je af of zocht afleiding, maar dat werkte vaak maar even en dan was je weer stijf.
Toen was daar ineens muziek en je voelde het ritme en de trillingen door je heen. Je vond het spannend om te bewegen maar begon langzaam, eerst maar met één been.
Ineens begon de energie in je lijf te stromen en maakte daarmee de onderdrukte emoties in je los. Je voelde dat er ruimte begon te komen en voelde je ontspannen, blij en verlost.
Nog onder de indruk van wat er gebeurde, volgde een traan en verminderde de pijn. Je durft nu steeds meer emoties toe te laten en kan nu weer echt jezelf zijn!
O wat fijn, ik ben een Duracell konijn ;-)
Je kent vast nog wel de Duracell reclame waarbij het roze konijntje veel langer doorgaat, wanneer de rest omvalt omdat hun batterij al lang leeg is.
Maar hoe zit dat met onze interne batterij? Zit er bij jou ook Duracell ENERGIE? Of heb jij gekozen voor een ander merk, wat maakt dat je batterij sneller leeg is?
Want vaak doen we het maar met de batterijen die we kunnen vinden en hebben we van alles in ons lijf geplugd. Soms zijn het oude batterijen die al bijna leeg zijn of hele slechte batterijen wat maakt dat we ons helemaal niet energiek voelen.
En opeens merken we iemand op dit zich echt gedraagt als het roze konijntje van Duracell. Hij loopt lachend rond en lijkt alles aan te kunnen, echt irritant toch als jij je niet energiek voelt?
Maar stel je eens voor dat jij je zo zou voelen als het roze konijntje, wat zou je dan doen wat je nu niet doet, hoe zou jou leven eruit zien als je bijna altijd een volle batterij hebt?
In 2004 was mijn batterij volledig leeg, ik had zo weinig energie dat ik niet meer kon lopen van vermoeidheid. Ik wilde alleen maar slapen, ik at bijna niets meer en had nergens zin meer in.
Toen ik mij maar niet beter ging voelen kreeg ik antidepressiva voorgeschreven van de huisarts en ging praten met een psycholoog. De medicatie maakte mij emotioneel vlak en tijdens de gesprekken bij de psycholoog werd mijn hele leven nog eens opgerakeld. Ik voelde me niet beter worden, stopte met de gesprekken en later ook met medicatie. Ik nam mij voor om weer dingen te gaan doen waar ik passie voor had. Ik ging dus dingen doen waar mijn hart weer van ging kloppen, waar ik warm van werd van binnen, dit waren vaak activiteiten die ik kan doen voor de volle 100% zonder enige moeite of discipline.
Toen ik daardoor weer meer energie begon te krijgen, begon ik met activiteiten op mijn werk die mij makkelijk af gingen, zodat ik in de uren dat ik aan het werk was ook andere kon helpen met de dingen waar ik goed in ben. Al snel merkte ik dat ik misschien wel talent had voor deze activiteiten, maar dat er maar een klein deel was waar ik ook echt energie van kreeg.
Toen viel pas echt het kwartje (ook al die bestaat nu niet meer)! Als ik de dingen doe waar ik passie voor voel, er talent voor heb en waarde kan toevoegen voor het bedrijf dan krijg ik de energie van het roze Duracell konijn.
Welke activiteiten in jouw leven geven jou de Duracell energie die je graag wilt? Met andere woorden bij welke activiteiten voel je jouw passie, zet je jouw talent in en kan je waarde toevoegen?
En bij welke activiteiten is dit niet het geval en loopt je batterij leeg?
Fallen en weer opstaan
Het bijzondere is dat we worden geboren met een instinctieve wil om te leren. We zijn mini ontdekkingsreizigers en willen alles weten en uitproberen. Toen we heel lang gelden nog in de natuur leefde werd het als kind snel duidelijk wat je wel of niet moest eten of drinken en of wat je wel of niet moet doen. Als bijvoorbeeld een besje bitter was dan spuugde je het uit en verder bestudeerde je gedrag van je ouders en je deed het na. Dat maakte dat je al snel kon eten, lopen, voor jezelf kon zorgen, etc. Maar ook dan gingen dingen met vallen en opstaan en bleef je leren, want door te leren kon je steeds meer en voelde je je goed. De enige angst die je kende was het gevaar om aangevallen of opgegeten te worden en dat was het dan zo ongeveer wel.
Tegenwoordig is het woordje vallen vervangen door falen denk ik. Want je leert ook nog wel eten, lopen en fietsen, maar je hoort je ouders ook zeggen dat je niet bang hoeft te zijn, wat maakt dat je brein zich gaat afvragen waar je dan bang voor zou moeten zijn en hier op zoek naar gaat. Als we dan eenmaal op de bassischool komen ligt de focus vaak op datgene wat fout gaat in plaats van wat op goed gaat. Daarnaast doen ouders enorm hun best om kinderen te beschermen en geven sociaal media een eenzijdig beeld van alle dingen die goed lijken te gaan bij anderen. Dit alles maakt dat onze mini ontdekkingsreiziger steeds meer op de achtergrond raakt en deze plek bijna volledig wordt ingenomen door onze interne poortwachter, die vooral zijn best doet om pijn te vermijden.
Wat zou er gebeuren als we de ontdekkingsreiziger in ons weer de ruimte gaan geven?
Falen is vanaf nu gewoon weer fallen en we gaan fallen vanaf vandaag weer zien als leren. We zijn gevallen (in het engels fallen) en hebben ontdekt wat niet werkt en komen steeds dichter bij wat wel werkt. Hoe had je ooit kunnen lopen als je niet was gefallen?
Als je hier bewust van wordt zal je waarschijnlijk merken dat ook jij een beetje teveel een poortwachter bent geworden voor jezelf en je omgeving. Dat is ook niet raar als je dit door je omgeving hebt meegekregen, weet tegelijkertijd ook dat je door er bewust van te zijn de ontdekkingsreiziger nu weer de ruimte kan geven.
Begin vandaag met ontdekken en ervaar dat je elke dag meer plezier krijgt in je leven doordat je weer groeit!
Dat kan, maar dat hoeft niet!
Een maatje van me heeft al een tijdje weinig energie en regelmatig hoofdpijn. Ondanks dat hij wist dat als hij vaker gaat wandelen of fietsen dat zijn energie weer terug komt, deed hij het veel te weinig. Het was voor hem bijzonder lastig om dit "gewoon" dagelijks te gaan doen, want als hij dan moe was of hoofdpijn had dan waren zijn gedachten dat het misschien niet goed was om te gaan fietsen om allerlei redenen. Herkenbaar toch?
Door zichzelf aan te leren om na deze belemmerende gedachten af te sluiten met de zin: "dat kan maar dat hoeft niet!" trainde hij zijn brein om zijn gedachten niet te serieus te nemen en zichzelf uit te dagen het alternatief aan te gaan. Wat er gebeurde is dat hij steeds meer ging wandelen en fietsen, meer energie kreeg en de hoofdpijn steeds minder werd.
Ook toen ik vanmorgen wakker werd en allerlei redenen kon verzinnen om te blijven liggen dacht ik: "dat kan, maar dat hoeft niet!". Wat maakte dat ik toch heb besloten om op te staan en te gaan wandelen voordat ik aan het werk ging en het was, zoals altijd, heerlijk!
In gesprek met mensen om me heen hoor ik vaak dingen als: "voor mij werkt dit niet", "ik kan hier niets aan doen", "dit is niet zo mijn ding" of "dit is te vroeg voor mij". Dan kan ik het niet laten om te zeggen, dat kan, maar dat hoeft niet!
Want in ons hoofd hebben we een bepaalde werkelijkheid gecreëerd (ons eigen paradigma) en hebben als mens de behoefte om steeds aan onszelf en de omgeving uit te leggen hoe onze wereld in elkaar zit. Maar het is onze beleving van de wereld en niet hoe de wereld echt is. Maar deze manier van doen biedt ons comfort, zorgt dat we blijven waar we zijn en wordt ook wel onze comfortzone genoemd. Je zult in deze comfortzone merken dat je dan vooral aan het uitleggen bent aan jezelf en anderen waarom je dingen doet zoals je ze doet zonder je af te vragen of deze gedachten je wel echt helpen of open te staan voor andere ideeën en gedachten.
Maar wil je echt de dingen gaan doen die belangrijk voor jou zijn, dingen gaan doen die je energie gaan geven, meer met de mensen die belangrijk zijn in verbinding staan of gewoon simpel weg gelukkig zijn? Begin dan vanaf vandaag jouw gedachten uit te dagen door elke belemmerende gedacht af te sluiten met de zin: dat kan, maar dat hoeft niet! En ervaar dat er ineens bijzondere dingen in je leven gaan gebeuren omdat je anders gaat kijken, anders gaat denken, anders gaat handelen en daarmee andere resultaten gaat krijgen! Je zult verwonderd zijn!
2020, mijn beste jaar tot nu toe!
Wat een bijzonder jaar hebben we achter de rug, een jaar die heel anders is gelopen als dat we verwacht hadden.
Toen Corona begon was ik net begonnen met een nieuwe baan, ik zat nog in de eerste periode van de kennismaking met vele experts op hun vakgebied. Ik reisde heel Nederland af om deze bijzondere collega's te mogen spreken, ik hoorde veel indrukwekkende verhalen en zag in het veld waar mijn technische collega's allemaal toe in staat zijn, echt GAAF zeg! Toen door de maatregelen de ontmoetingen online werden was het even zoeken maar vonden we samen als snel mogelijkheden om toch met elkaar op een andere manier in contact te staan, werken online vonden we samen uit en het werkt eigenlijk nog steeds prima en scheelt veel reistijd.
Ook mijn deeltijd opleiding tot zelfstandig werkend kok werd halverwege onderbroken door de corona maatregelen en is online voortgezet. De praktijk lessen vonden niet meer plaats op school, maar in mijn eigen keuken. Mijn koelkast lag ineens vol met veel vis om te fileren en grote kippen om te ontbenen. Ik kookte elke week 3 gangen en leerde mezelf, via YouTube filmpjes van mijn docent, bepaalde technieken aan. Waar voorheen het eten gereserveerd werd in het restaurant, had ik nu een nieuw team beoordelaars, mijn vrouw en kinderen. Toen ik examen moest doen merkte ik dat het eigenlijk wel fijn was dat ik bepaalde instructie filmpjes kon terugkijken en besefte mij dat dit mij echt hielp om mijn vaardigheden te verbeteren.
Ook tijdens de kindervakanties zijn we vorig jaar niet weg geweest. Bijzonder om te zien dat de kinderen allerlei mooie ideeën hebben om die vakanties toch tot een feest te maken. We hebben tenten opgezet in de tuin, slaap feestjes gehad overal in huis. Ze bedachten allerlei spelletjes die we konden doen. We maakten fietstochten en deden eigenlijk van alles wat we eerder nooit deden. De kracht van anders kijken naar dingen kwam weer naar boven!
Ook heb ik geleerd om meer tijd voor mezelf te hebben (zie vorige blog) in een tijd waar ik veel in verbinding heb gestaan met mijn gezin. Want mijn vrouw werkte ook thuis en ik heb ook mogen ervaren hoe het is om mijn eigen kinderen les te geven. We werden vaak uitgedaagd om met nieuwe situaties om te gaan, hadden soms moeite om onze weg te vinden, maar het lukte wel altijd!
Als kers op de taart mocht ik in november een NLP Practitioner Opleiding volgen wat maakt dat ik aan mijn coach en trainers vaardigheden nu ook NLP technieken kan toevoegen, hoe gaaf is dat!
Dit alles samen maakt dat ik wel met overtuiging kan zeggen dat dit mijn beste jaar tot nu toe is geworden!
Dankjewel 2020 en welkom 2021, ben benieuwd wat je ons gaat brengen dit jaar.
Welke veranderingen ga jij doorvoeren tijdens corona die maken dat 2021 jouw beste jaar wordt ooit?
Start de dag met tijd voor jezelf
Ik sta op, ga naar beneden, pak als eerste mijn telefoon en ga op de WC zitten te kijken welke Whatsapp berichten en e-mails ik heb ontvangen en kijk in de agenda van mijn werk wat er allemaal op de planning staat die dag. Vervolgens vragen de kinderen om mijn aandacht, maak ik wat te eten en ga ik aan het werk. Nu mijn zolderkamer mijn nieuwe kantoor is geworden heb ik maar 1 minuut reistijd om op mijn werk te komen, wat maakt dat ik meteen aan de slag ga nu het nog rustig is in huis. Als werkende vader is dat lekker effectief toch?
Nu ik dit al een tijdje aan het doen was leek het wel of mijn hoofd steeds vermoeider werd van het steeds AAN staan. Maar wat kon ik dan doen, want al mijn contactmomenten waren nu via TEAMS georganiseerd wat maakte dat ik veel achter het scherm zat en mijn BREIN moeilijk tot rust kwam. Ik ging op onderzoek uit!
Dat heeft gemaakt dat ik na de zomer besloot om in de ochtend de PRIMING oefening te doen onder begeleiding van Tony Robbins. En daar zat ik dan iedere ochtend voordat iedereen op was 15 minuten voor de televisie in de woonkamer om deze oefening te doen. Al snel kreeg ik in de ochtend publiek (mijn kinderen) die ik in het begin nog kon aansporen om mee te doen maar de dagen erna vooral met allerlei vragen kwamen tijdens de oefening. KAK!
Toen dacht ik: hoe kan ik hier anders naar kijken? Want ik vind het fijn om deze oefening te doen, het geeft me meer rust, meer gevoel van dankbaarheid en ik start de dag met positieve ENERGIE, wat wil je nog meer?
Dus ik besloot iedere ochtend eerst te starten met een wandeling en nam Tony mee om pad! En al lopend deed ik de oefeningen, zag ik elke dag de zon opkomen en hoorde ik de volgens fluiten en genoot ik van de prachtige omgeving. Het begon met 15 minuten wandelen met Tony, maar het doet me zo goed dat ik er inmiddels een half uur aan vast heb geplakt wat maakt dat ik elke dag drie kwartier aan het wandelen ben. Het is een nieuwe routine geworden die ik niet wil missen, mij meer energie geeft en maakt dat ik ook even Daniël kan zijn. Als ik thuiskom ben ik dan ook weer papa, partner en collega, maar nu met meer ENERGIE.
Start jij vandaag nog met echt tijd voor jezelf of stel je het uit tot het weekend?
De kracht van positief denken
In augustus 2019 ben ik met mijn bonus vader een weekend gaan fietsen, officieel is het mijn stief vader, maar omdat hij echt een bijzondere en fijne vent is noem ik hem liever bonus vader. Hij is dit jaar 70 jaar geworden en bruist nog van de energie.
Ik ben 30 jaar jonger, maar dat verschil merk ik niet als ik bij hem ben. Fysiek is hij heel sterk, hij kan dagen achter elkaar 70 tot 80 kilometer fietsen overdag en in de avond weer de fiets pakken om nog meer te ontdekken van de omgeving. Maar ook mentaal kan hij veel aan, hij is breed geïnteresseerd, durft nieuwe uitdagingen aan te gaan en besteed ook veel aandacht aan persoonlijke ontwikkeling.
In dit weekend werd het voor mij steeds duidelijker wat maakt dat hij nog zo bruist van de energie en waarom hij zo intens kan genieten van het leven. Ik zie dat hij de dingen doet met een lach op zijn gezicht, ik hoor bijna alleen maar verhalen over positieve dingen en ik voel de oprechte interesse die hij heeft als ik wat wil vertellen, hij neemt dan echt even de tijd voor mijn verhaal.
Als ik in de ochtend wakker wordt is hij aan het mediteren, als we een ontbijtje maken dan hoor ik woorden van bankbaarheid en als dan ook nog de zon gaat schijnen zie je hem genieten en ontstaat er een blijvende glimlach. We hadden dat weekend een prachtige route die voor een deel langs de kust liep. Bijna bij iedere stop nam hij wel een duik in het water, of het nou de zee, een meertje of een kanaal was, dat maakt hem niet uit. Soms warmde hij lekker op in de zon en soms stond hij te bibberen van de kou, maar altijd met een glimlach op zijn, op dat moment, ontspannen gezicht. Op deze manier genieten van het NU wilde ik ook wel.
Toen hij eind van 2019 geopereerd werd aan zijn knie, viel het kwartje en wist is ik nu zeker waar zijn kracht ligt. Hij had namelijk na de operatie heel hij veel pijn aan zijn knie, maar bleef positief en vertelde steeds dat het goed ging komen en wat er die dag beter ging. De doctoren waren onder de indruk van zijn enorm snelle herstel, maar ik wist het inmiddels wel: de kracht van positief denken werk als een placebo voor je systeem. Mijn bonus vader is het levend bewijs dat als je aandacht hebt voor het positieve, je blijft werken aan je persoonlijke ontwikkeling en dankbaarheid bent voor alles wat je kan en hebt, je een leven lang simpelweg gelukkig en vitaal kan zijn.
Vanaf dat moment wist ik wat me te doen stond en ben er mee aan de slag gegaan. Hoe kan jij je laten leiden door de positieve dingen in je leven zodat je elke dag kan genieten van wat er is?
Ik wil verleid worden, dat is mijn voornemen!
Je kent vast wel dat je samen oud en nieuw viert met mensen en de gesprekken gaan over welke mooie dingen het huidige jaar heeft gebracht en wat de voornemens zijn van iedereen.
Meestal hoor je dan standaard dingen voorbijkomen als; ik wil stoppen met roken, ik wil meer gaan sporten, ik wil meer tijd doorbrengen met, etc. Maar iemand had wel een heel bijzonder voornemen; ik wil meer verleid worden volgend jaar!
Het klinkt natuurlijk een beetje raar dat jezelf voorneemt om verleid te worden, in eerste instantie zou je denken dat je daar natuurlijk geen invloed op hebt toch? Want je hebt geen invloed op anderen is vaak de gedachte.
"Word je niet al dagelijks verleid dan?" vroeg iemand. Na even denken, kwamen er al diverse verleidingen voorbij, ik word verleid in de supermarkt om ongezonde dingen te kopen, ik word verleid om veel op mijn telefoon te kijken, ik word door advertenties verleid om dingen te kopen omdat ze mij het gevoel geven dat ik mij beter ga voelen. Ook word ik door media en mensen in mijn omgeving verleid om ergens aandacht aan te geven, of ik het nu wil of niet.
Dus als dat allemaal gebeurt, dan zou het toch een koud kunstje moeten zijn om een vrouw te verleiden om mij te verleiden? Vanaf dat moment ging deze avond alleen nog maar over verleiding en hoe het eigenlijk kon dat wij continu verleid worden om dingen te doen die we op voorhand helemaal bedacht hadden en ons zeker niet hadden voorgenomen.
Aan het eind van de avond hadden we allemaal hetzelfde voornemen; we gaan ons volgend jaar niet meer laten verleiden! De meesten van ons hebben het een paar weken vol gehouden, maar uiteindelijk was het voor bijna iedereen te moeilijk om de verleiding te weerstaan?
Welke verleidingen heb teveel invloed gekregen op je leven, wanneer pak jij de regie weer terug?
Media en marketing weten precies hoe ons brein werkt en hoe ze ons kunnen beïnvloeden, maar stel dat je zelf weer in de controle ruimte stapt om jezelf te beïnvloeden om de dingen te bereiken waar jij naar verlangt, zou dat niet geweldig zijn?
Jippie! Pa en ma gaan weg!
Toen ik nog heel jong was en nog thuis woonde, was het altijd feest als mijn ouders samen ergens naartoe gingen en mij en mijn broertje en zusje thuis lieten. Zoals ieder broertje en zusje konden we wel heel goed met elkaar, maar waren we elkaar ook regelmatig zat natuurlijk! Maar dit was zo'n moment waarop we echt als team samenwerkte. We gingen netjes voor de ramen staan om onze ouders uit te zwaaien om ze het beeld te geven om zich vooral geen zorgen te maken en zo lang mogelijk te genieten samen (lees zo lang mogelijk weg te blijven zodat we meer tijd hadden om te doen wat we wilde).
We controleerde op straat nog even of ze echt weg waren en gingen snel naar binnen om te starten met onze missie, we gingen aan tafel zitten om de strategie te bespreken en ging daarna snel over tot uitvoering. Ik denk als defensie had meegekeken over hoe wij dit aanpakte (twee kinderen van 8 en een van 10), ze ons alvast een baan hadden aangeboden.
De taken werden verdeeld, 1 ging aan de slag om het TV slot van de televisie te kraken, 1 ging aan de slag om in kaart te brengen hoeveel lekkers er in huis was en hoe we zoveel mogelijk konden veroveren zonder dat het opviel en de 3de soldaat ging op zoek naar de volwassen films of games die ergens verstopt waren.
En al snel zaten we samen te genieten op de bank van een film die wie niet mochten kijken, hoorden we allerlei scheldwoorden die we niet mochten horen en aten we veel te veel dingen die niet gezond voor ons waren. Maar nondedju wat was dit spannend allemaal, want we wisten niet precies wanneer pa en ma weer terug kwamen, dat vroegen we altijd wel maar daar waren ze natuurlijk vaak vaag over.
En als we dan een rood klein autootje aan zagen komen rijden, dan hadden we allemaal een taak, de een deed de TV uit, de ander pakte de film uit de recorder en ging er onder zijn shirt mee naar boven en de 3de zorgde dat al het lekkers op zijn kamer werd verstopt. Wat was dat een teamwerk zeg.
Omdat we heel goed wisten wat we wilden liep de samenwerking als vanzelf, bedachten we steeds nieuwe strategieën als iets niet werkte en waren maximaal gemotiveerd om ons doel te bereiken.
Aan dit verhaal moet ik vaak denken als ik merk dat ik onvoldoende gemotiveerd ben om iets te doen, vaak is het dan zo dat ik het niet graag genoeg wil.
Weet jij wat je echt wilt?
Dat kan ik NOG niet!
Als kleine jongen ging ik bijna iedere zomer mee met de ome Joops tour, dat was een 10 daagse fietstocht door heel Nederland. Samen met een team van andere kinderen zaten we dan elke dag op de fiets, gingen we leuke dingen doen en sliepen we in grote sporthallen. Deze hele tocht was echt een avontuur en ik nam mij toen voor dat ik later als ik groot zou zijn de de ronde van Nederland zou gaan fietsen, dit is een tocht van 1400 KM door heel Nederland.
Toen ik ouder werd ging ik alleen nog met de fiets naar school of naar mijn werk, maar had ik meer interesse in voetbal. Rond mijn 35ste kreeg ik steeds vaker knie en rug problemen met voetbal en stapte ik weer op de fiets. Naar ongeveer 30 KM fietsen werd mijn knie stijf, maar dat was precies genoeg om naar mijn werk te fietsen.
Toen werd ik 40 en dacht terug aan die mooie tijd op de fiets en bedacht mij dat ik de ronde van Nederland nog zou fietsen! Maar dat kan ik toch niet met mijn knie was de 1ste gedachte. Bertold Gunster van Omdenken zou deze gedachte vastdenken noemen, wat maakte dat ik er van maakte: "ik kan het nog niet!".
Ik maakte een trainingsprogramma van 3 maanden en begon vanaf maart te trainen voor de tour. Elke keer dat ik fietste probeerde ik 1 KM meer te fietsen. Als ik pijn in mijn knie kreeg zocht ik uit hoe ik mijn knie minder kon belasten of hoe ik sneller kon herstellen. In juni begon ik met de ronde van Nederland en begon met een dagtocht per week, in juli twee dagtochten achter elkaar en augustus drie dagtochten achter elkaar.
Op mijn volgepakte fiets kwam ik op prachtige plekken, raakte ik in gesprek met bijzondere mensen en nam ik de indrukwekkende geluiden uit de natuur in me op. Vaak waren er momenten dat ik het gevoel had dat ik de wereld even voor mezelf had als ik bij zonsopgang al op de fiets zat en de eerste uren niemand tegen kwam en effe alleen kon genieten van het wonderschone Nederland.
Ik had geen slaap plekken gepland en liet het lot beslissen waar ik ging slapen, nou had ik wel een tent mee dus kon ik altijd wel ergens staan. Indrukwekkend om te zien wat mijn lijf uiteindelijk aan kon, met een volpakte fiets heb ik uiteindelijk zelfs een dag 95KM gefietst. Mijn knie kon die dag niet meer, maar ik voel nog de glimlach op mijn gezicht als ik aan dat moment denk, want ik had iets bereikt wat eerder onmogelijk leek.
Dus mocht jij denken dat je het niet kan, wat het ook maar is, je kan het NOG niet! Help je brein om het woord NOG er tussen te plaatsen ;-)